"Ik was heel erg bang dat ik geen diepgang zou hebben. De feedback van school dat ik hetzelfde shockerende steeds liet zien, en ook mijn vriendje zei dat hij geen diepe gesprekken met me kon voeren, dat ik niet serieus ben. Nu probeer ik serieus te zijn tegenover hem, de academie en misschien ook wel tegenover mezelf, maar ik vraag me dan af of het wel echt diepgang is of dat ik het na probeer te doen.

Ik ben bang om als oppervlakkig of saai te worden gezien, vaak heb ik gezegd dat het laatste is dat ik wil is dat mensen mij saai vinden. Hoe kan ik weten dat ik me onbewust probeer voor te doen als diepgaand iemand en dat misschien helemaal niet ben?

Doe ik me dan ook voor als kunstenaar, met diepgaande ideeën of zou ik iets heel anders moeten doen? Eng vind ik het, om zo lang na te denken en te verdrinken in vragen waar meer vragen door ontstaan, vooral omdat het over mezelf gaat. Te stikken in nuances van m’n eigen karakter. Het is misschien daarom juist makkelijker om niet diepgaand te zijn of te denken, niet naakt met m’n gevoelens en gedachten op tafel te liggen.

Ik vind het leuk om toe te geven aan mijn eerste impulsen zoals shockeren, maar er zit weinig voldoening in na het maken van zo iets. shockeren is van korte duur, diepgang is langer, hoop ik…

Naar mezelf kijken en de tijd nemen om na te denken, niet meer afleiding opzoeken maar nu durf ik m’n gedachte de gang te laten terwijl m’n handen werken. De stof geeft aan wat er moet gebeuren, luister naar de stof. En tegelijkertijd, duik ik het diepe in!"